Внимание! Статья содержит ненормативную лексику!
Как белорусы сексом занимаются
Прим. Переводчика: поскольку не всегда получалось перевести короткие стихи с соблюдением рифмы и размера, а в дословном переводе пропадал весь смак, то в некоторых случаях оставляла белорусские слова, давая в скобках перевод.
Слово «секс» пришло из книжек. А вообще кривичи (союз восточно-славянских племен в верховьях Западной Двины, Днепра и Волги, главные города Смоленск, Полоцк, Изборск), как никто иной, сохранили языческие традиции и эвфемизмами не пользовались. Говорили категорично, опираясь на опыт поседевших от страсти веков и на живучую языческую интуицию: «Каждое дыхание любит папіханье». Или: «Каждому дыханию нужно папіханье». Крещеным язычникам не по диете было так называемая сдержанность: «Пошел бы в монахи, так ведь яйца лихи».
Слово «страсть» – более литературного происхождения, а все это, когда восклицали: «Ой, забрАло, забралО, так, что ноженьки свело» называлось нетерпеливо коротко – юр (похоть). «Как заюрит, так и под хвостом горит». Не имеет значение – парню или быку. Про ловкого и способного к этому делу говорили: «К работе – ну ничуточки, а к еб*ле - ой, мамочки». Если что-то тратилось попусту, говорили: «Как в п*де сгорело».
Про вечный вертел и манящую сковородочку находили ласковые формы слов. Вместо «ничего» использовали слово «них*уютаньки» или причмокивали: «Ох, приятно же смотреть, как п*ленька идет». На все, соответственно, был стандарт или, говоря по-эсэсэровски, ГОСТ. Про солидный мужской инструмент говорилось: «У него х*й – не поднять». Длина тоже имела свое измерение: две ладони и два пальца, да как валуны яйца. Главное, чтобы было куда и было чем. Подспудно в усердных работягах жила зависть к жеребцовскому молоту. Отсюда и конкретно-абстрактная мера: иго-го по самое тпру...Фалическое значение имеют и застольные и подпольные пожелания: «Чтоб до смерти х*й стоял! Чтобы деньги стогом, а х*й рогом!».
Да и молодуха должна быть дородной, а не такой, которую ветер сдуть может: «Десятина саду и мельница сзаду». Она должна пятерых на льдине согреть. Правда, когда вопрос не стоял, тогда утешали себя: «Не до е*ли, когда руки пакрэплі (озябли, окоченели)». И про такую, которая слишком заелась, усмехались – она уже х*й за мясо не считает.
Использовали и образы пахаря. Перед началом усердной работы работник интриговал: «Я тебе еще не все показал, половину мотузком (веревкой) привязал!» Потом, выходя плясать, напевал: Бедра у моей Натахи Сорок восемь десятин, Без штанов, в одной рубахе Дотемна пахал один.
Умелого, страстного ухажера называли жигуном. И оценивали соответствующе: «Такой жигун и у смоляной кобылы выпросит, и мерзлой суке втиснет». Про неказистого недаром замечали: «Он вялым х*ем сделанный».
Было как-то, что молодица попробовала пана. На расспросы соседок объясняет: «Дорогие вы мои, мой же как сохой, а пан как кисточкой». Кстати, считалось, что если делать ребенка на гороховой соломе, то родится он хорошеньким, как амурчик.
Такая дородная молодица отказывала шляхтичу, который мог только просить, а не работать, как плугом: «Я пана кОхам (люблю), как капусту с горохом».
Быт во многом определялся видением окружающего, проявлялся в образах. И старание в любовных делах прилагалось к домашним хлопотам: Ой ты, моя Домна, Приди, когда тёмно. Твоя ступа, мой толкач (пест в ступе) – Будем крупы обтолкать (обмолачивать) Разумеется, имея хороший толкач, никакой ступы не испугаешься.
Это не шутка, что в чужих руках все кажется намного больше. В чужих руках и х*й с толкач. С мечтательной завистью пели: У цыганки фартук новый У цыгана х*й дубовый. Фартук новый не порвется, Х*й дубовый не согнется.
И если к кому-нибудь приставали и подгоняли: - Ну? - Х*й гну, дуга будет! – слышали в ответ, чтобы отцепились. Лучше, чтоб как дуга, чем как червяк.
А сколько тоски в вопросе: «А где ж то делось, что в штанах вертелось?»
Гораздо веселей вопрос: То не Бог тебе дал, Моя Насточка? И всю ночь макал, Как в маслочко!
Возрастной фактор в любовном старании, как ни крути, очень важный и весомый. Пока молодой, ничего не остановит, не испугает. Со временем все меняется. Это из опыта поколений припевка: И не плачется, не хохочется, За старОго выходить мне не хочется: Старый хочет и боится, Чтоб в п*де не утопиться.
И одно сожаление о встрече с таким: Ай, такую его мать, Этого Миколку, Я хотела ему дать, А у него с иголку.
И про старого, а бывает, что и про молодого говорят: немоглик. Или совсем безнадежно точно: слаб в яйцах.
Тут уж как в современном анекдоте. Встретились два мужика. Один спрашивает: - Как живешь. - Слабо. - Выходит, плохо. - Да нет, выходит хорошо, входит плохо.
Одобрялась только слабость в руках, когда двумя не мог мужчина своего работника согнуть. Групповой секс не был у кривичей в моде. Это уже колхозом пахло. Кривичи по солидной натуре своего хозяйства больше единоличники, хуторянцы, а не коллективные засранцы. И своим распоряжались, как хотели, в соответствии с настроением: «Я свою Маринку хоть посередь рынка!»
Соответственно и позы в этом деле были с оттенком пахаря – животновода: Дай, дай, дай, дай, Раскинь ножки, как баран рожки, Пусть упрутся в неба край Новые панчошки (чулочки). Я тебе их купил, И с тебя их спустил.
И все, что двигалось, по-своему занималось сексом: А синица воробья По утру зае*ла.
Это крылатые. А бескрылые, вопреки пролетарскому поэту Горькому, который утверждал, что рожденный ползать летать не может, летали в небо наслаждения: А синица и барсук Еб*ся через сук, А малЕнький барсучок Через маленький сучок.
Были в позах и некоторая таинственность: «Перегнул через межу, а что сделал, не скажу».
Да и самая лиричная птица соловей давал инструкцию и поддавал жару, напевая: Тимох, Тимох, Повел девку в мох, в мох, Повалил, заголил, Торк, торк, торк, торк...
Каждый старается торкнуть как можно быстрей да ловчей. Правда, нервный или сильно пьяный торкал, торкал то в свеклу, то в моркву. От такого торканья толку мало. Не лучше, если повалил в сугроб да не туда направил, жиганул в снег – аж зашипело. Такой жох (умелец) х*ем подпалит стог.
Весной, когда и щепка на щепку лезет, и все, что пищит, друг друга тащИт, страсть чувствуется не только в песнях того же соловья. И жабы, не поделив своих зеленых от желания всадников, дразнятся и ругаются, как профессиональные давалки: - Кккурвва, кккурва. - Сама ттакккая, сама ттакккая...
Про витамины или афродизиаки кривичи не знали, да и, услышав, не прислушивались. Еда готовилась и отбиралась тщательно: Ад бобу захочешь е*бу Ад гороху будешь срать троху (немного), От рыбы встанет х*й дыбом.
С колыбели мальчика готовили к мужской работе на продолжение рода людского. Малыша подкидывали вверх, приговаривая: «Большой расти девок пасти!» В ежедневном быту не забывали и про основную заботу. Поднимая полный стакан, заботились про то хозяйство, на котором работали ночью, и про то, которое днем силы забирало: «Чтоб рожь росла и х*й стоял!»
Расчувствовавшись за чаркой и шкваркой (жареное сало), высказывали другу наивысшую похвалу: «Каб был я девкой, я б тебе дал».
Каждый специалист знает цену себе и своему мастерству: «Зачем мне золото, если у меня х*й, как дОлото?». Конкретно на местности решалось оперативно, что им делать: то ли долбить, то ли шпаклевать. Зависело, видимо, от состояния объекта. В почете у кривичей было старание. Что такое любовь до заикания? Пан достанет До печенки пикой – Станет пани Радостной заикой. Это совсем не то, как теперь иногда: Лежит, как доска, И лесом пахнет, А все ждет, Что кто-то трахнет...
И девчата не боялись мужской работы, только бы насладиться. Ребенком я не мог понять, что за дерево ябур. Позднее дошло, что это специально переделанный явор (вид клена). До сих пор мне, как человеку не курящему, так и непонятна присказка: «Он так курит, как п*да сено ест». Одно дошло: «Жить будешь, только не захочешь».
Хочется, чтобы еще долго мог лечиться по народной кривичской медицине: «Живот об живот потереть – до самой смерти не будет болеть».
Глубокая возрастная печаль звучит в анекдоте, который дошел из глубины веков. Сидит дед на завалинке. Бежит петух за курицей. Дед сыпанул зерна крылатому ухажеру. Петух остановился и начал клевать, забыв, что бежал курицу топтать. Дед только и вымолвил: «Это ж не дай бог, чтоб я до такого дожил...»
В молодые годы все начиналось, как производство, в частности, как ремесло Гефеста: Дорогая ты моя, У нас кузница своя: Ж*па дует, х*й кует П*да жару поддает.
А как занимаются сексом, про это лучше могут рассказать теоретики. А практика, она живая, поэтому и неуловимая, изменчивая.
|
Оригинал первода №11
ЯК БЕЛАРУСЫ СЭКСАМ ЗАЙМАЮЦЦА
Слова “сэкс” прыйшло з кніжак. А наогул крывічы, як ніхто іншы, захавалі паганскія традыцыі й эўфемізмамі не карысталіся. Казалі катэгарычна, абапіраючыся на вопыт пасівелых ад жарсьці стагодзьдзяў і на жывучую паганскую інтуіцыю: “Кожнае дыханьне любіць папіханьне”. Альбо: “Кожнаму дыханьню трэба папіханьне”. Кшчоным паганцам не па дыеце было так званае ўстрымліваньне: “Пайшоў бы ў мніхі, дык яйцы ліхі”. Жарсьць, пал – болей літаратурнага паходжаньня, а ўсё гэта, калі выгукалася: “Ой, забрала, забрало, і ножачкі забрало”, называлася нецярпліва каротка – юр. “Як заюрыць, дык і пад хвастом гарыць”. Значэньня ня мае – ці хлопцу, ці бугаю. Пра спрытнага й здатнага ў гэтым клопаце казалі: “Да работанькі – анінютанькі, а да ябатанькі – ах, мае матанькі”. Калі што марнавалася, казалі: “Як у пізьдзе згарэла”. Пра вечны ражон і вабную патэленьку знаходзіліся ласкавыя формы словаў. Замест “нічога” ужывалі слова “ніхуютанькі”, ці прыцмоквалі: “Ой, прыгожанька глядзець, як пізьдзюленька ідзець”. На ўсё адпаведна былі стандарты ці, кажучы па-эсэсэраўску, госты. Пра важкі мужчынскі струмант казалася: “У яго ўручча – нападоймішча”. Даўжыня таксама мела свае вымярэньні: два кархі й два пальцы ды, як валуны, яйцы (корх – мера на шырыню далані). Галоўнае, каб было куды й было чым. Падспудна ў шчырых працаўнікоў жыла зайздрасьць да жарабцоўскага молата. Адсюль і канкрэтна-абстрактная мера: ігага да самага птру... Фалічны клопат маюць і застольныя, і падпольныя зычэньні: “Каб ды сьмерці х*й стаяў! Каб грошы стогам, а х*й рогам!” Дый маладзіца мусіць быць мажной, а не такою, якую можа вецер зьдзьмухнуць: “Дзесяціна саду й млын ззаду”. Бо павінна пяцёх на ільдзіне сагрэць. Праўда, калі пытаньня не стаяла, тады суцяшалі самі сябе: “Не да еблі, калі рукі пакрэплі”. І пра такую, якая дужа заелася, усьміхаліся – яна ўжо х*й за мяса ня лічыць. “Сісі – па місі”, “Сіські, як бічоўкі, пізда, як начоўкі” (бічоўка – ударная частка цэпа, якая малоціць). Аратайныя вобразы. За аблокамі лунаюць тады, калі абодвум хораша. І перад пачаткам шчыраваньня працаўнік інтрыгаваў: “Я табе яшчэ ня ўсё паказаў, палавіну матузом прывязаў!” Потым, выходзячы скакаць, прыпяваў:
Кумпяччо ў маёй красулі Сорак восем дзесяцін, Без штаноў, адно ў кашулі Дацямна араў адзін.
Здатны ў заляцаньнях, юрлівы называецца жыгуном. І ацэньваецца адпаведна: “Такі жыгун і ў смаляной кабылы выпрасіць, і мёрзлай сучцы ўцісьніць”. Пра нягеглага недарэмна заўважалі: “Ён вялым хуем зроблены”. Было ж неяк, што маладзіца паспытала пана. На роспыты суседак тлумачыць: “Маладзічкі вы мае, мой жа, як нарогам, а пан, як пэндзэлкам, як пэндзэлкам”. Дарэчы, лічылася, што калі дзіця рабіць на гарохавінах, сукрыстым народзіцца, як амурчык. Рэкляма мае паважаны ўзрост:
Каля рэчкі йшла Ды пасьвіставала. Пізду козырам нясла, Сіські выставіла.
Такаямажніца шляхціцу, які мог толькі прасіць, а не працаваць, як нарогам, адказвала: “Я пана кохам, як капусту з грохам”. Побыт шмат у чым вызначае бачаньне наўкольнага, праяўляецца ў вобразах. І шчыраваньне, якое робіць жыцьцё нязводным, дапасоўвалася да хатняга клопату:
Ой ты, мая Домна, Прыйдзі ка мне цёмна. Твая ступа, мой таўкач – Будзем крупы абтаўкаць.
Зразумела, маючы добры таўкач, ніякая ступа ня ў страх. Гэта ня жарт, што ў чужых руках усё большым здаецца. У чужых руках і х*й з таўкач. З мройлівай зайздрасьцю пяялася:
У цыганкі хвартух новы, А ў цыгана х*й дубовы. Хвартух новы не парвецца, Х*й дубовы не сагнецца.
І калі да некага прыставалі й падганялі: – Ну? – Х*й гну, дуга будзіць! – чулася ў адказ, каб адчапіцца. Лепей, калі як дуга, чым як чарвяк. І колькі смутку ў запытаньні: “А дзе ж тое дзелася, што ў штанах вярцелася?” Весялейшае запытаньне:
Ці ня Бог табе даў, Мая Настачка? Усю ночку макаў, Як у маслачка!
Узроставы фактар у юрлівым стараньні, як ні круці, дужа важны й важкі. Пакуль малады, ні начоўкі, ні ступа ня спыняць, не астрашаць. Па часе ўсё зьмяняецца. Гэта з вопыту пакаленьняў прыпеўка:
Якочацца, рагочацца, За старога ня хочацца: Стары хочаць і баіцца, Каб у пізду не ўтапіцца.
І адно шкадаваньне аб сустрэчы з такім:
Ай, такую яго маць, Гэнага Міколку, Я хацела яму даць, А ў яго з іголку.
Не дапаможа й народная парада: у лыжкі ўвязаць. Па-першае складана, а па-другое, адзервяненьне пачуцьця, дый вабная патэленка дрэва не прымае. І пра старога, а бывае, што й пра маладога кажуць: нямоглік. Ці зусім безнадзейна дакладна: слаб у яйцах. Тут ужо як у сучасным анэкдоце. Сустрэліся два мужыкі. Пытаецца адзін: – Як жывеш? – Слаба. – Выходзіць, кепска. – Ды не, выходзіць добра, заходзіць кепска. Нямогліку, відаць, ня дасьць рады й такая парада:
І хвор Кузьма, і нядуж Кузьма, Прывяжыце Кузьме галаву к пізьдзе.
Ухвалялася толькі слабасьць у руках, калі дзвюма ня мог мужчына свайго працаўніка сагнуць. Групэн-сэкс ня быў у крывічоў у модзе. Гэта ўжо калгасам пахла. Крывічы па трывалай натуры сваёй гаспадары, болей аднаасобнікі, хутаранцы, а не калектыўныя засранцы. І сваім распараджаліся як хацелі, у адпаведнасці з настроем: “Я сваю Марынку хоць пасярод рынку!” І ў выразе “Сябры – удваіх адну кабылку яблі” болей прыклёпу й юрлівай фантазіі. Адпаведна й паставы ў папіханьні былі з аратайна-атарным адценьнем:
Дай, дай, дай, дай, Раскінь ножкі, як баран рожкі, Хай упруцца ў небакрай Новыя панчошкі. Я табе іх купіў, Для цябе залупіў.
І ўсё, што рухалася, па-свойму займалася папіханьнем:
А сініца вераб’я Устоічку заябла.
Гэта крылатыя. А бяскрылыя, насуперак пралетарскаму пісьменьніку Горкаму, які сьцвярджаў, што народжаны поўзаць ня можа лётаць, лёталі ў небе асалоды:
А сініца і барсук Ябаліся цераз сук, А маленькі барсучок Цераз маленькі сучок.
Была ў паставах і неабмежаваная таямнічасьць: “Перагнуў церазь мяжу, а што зробіў, не скажу”. Дый самы лірычны птах салавей даваў інструкцыю й паддаваў юру, сьпяваючы:
Цімох, Цімох, Павёў дзяўчыну ў мох, у мох, Паваліў, загаліў – Торк, торк, торк, торк...
Кожны стараецца ўторкнуць як хутчэй і як спрытней. Праўда, нэрвовы ці ня ў норму п’яны торкаў, торкаў то ў буракі, то ў моркву. З такога торканьня толку мала. Як ня лепей, калі паваліў у гурбіну ды не туды скіраваў, жыгануў у сьнег – аж зашыпела. Такі жох хуем падпаліць стог. Вясною, калі й трэска на трэску лезе, і ўсё, што сквярэцца, адно на адно дзярэцца, юр чуецца ня толькі ў сьпевах таго ж салаўя. І жабы, не падзяліўшы сваіх зялёных ад хаценьня вершнікаў, цьвеляцца, лаяцца, як прафэсійныя давалкі:
Кккурвва, кккурвва. – Сама тттакккая, сама тттакккая...
І ў лясных жыхароў не заахвочвалася кровазьмяшэньне:
Ай там, на расіцы, Прасіў заяц у лісіцы. А лісіца не давала, Пізду лапай закрывала.
Пра вітаміны, пра танізатары крывічы ня ведалі, дый учуць не прыслухоўваліся. Стравы гатаваліся й гатункаваліся дакладна:
Ад бобу захочаш ёбу, Ад гароху будзіш сраць троху, Ад рыбы станіць х*й дыбы.
І адмова ў ласым болей самаахвярная: зьеш х*й, а рыба дорага. Крывічы былі за такую міласьць, каб ці х*й напалам, ці пізда на дробныя цурачкі! Відаць, шкляной часам рабілася. Спагаду меў нястомны: ябаць, як воўк, прасіць, як заяц. І калі слаба палілася ў печы, кепліва заўважалі: “Тапленьне, як кашынае ябленьне”. Шчырая праца на ложку ці на атаве вяла да абстрактнага мысьленьня. Толькі ў адпаведным стане льга зразумець меру: тры пізды попелу. Ці капіздуленьку. Болей канкрэтна: зарабіў ад хуя вушы. З калыскі хлопчыка рыхтавалі да мужчынскай працы на працяг роду людзкога. Малога падкідвалі ўгору, прыгаворваючы: “Вялік расьці дзевак басьці!” У штодзённым побыце не забываліся пра асноўны клопат. Падымаючы поўную шклянку, дбалі пра гаспадарку й тую, на якой працавалі ўночы, і тую, што ўдзень сілу забірала: “Каб жыта расло й х*й стаяў!” Нават загадка пра баравік (бо ён адпаведных абрысаў) была фалічнай: “Кладуць старца ў дамавіну, х*й тырчыць напалавіну?” Сапраўдныя працаўнікі не ацяляквалі, у іх у роце мухі не ябліся. На ўсё глядзелі наўспагатоўна: “З голай сракай каля голага хуя не жартуй!” Расчуліўшыся за чаркай і скваркай, выказвалі сябру сваю найвышэйшую пахвалу: “Каб я быў дзеўкай, я б табе даў”. Вядомую песьню “Ой, пайду лугам, лугам” чулі па-свойму. Радкі “А я ляжу ды думаю, думаю, што ліхую жонку маю” пяялі: “А я ляжу ды думаю, што для хуя жонку маю”. Яно неяк так болей мэтаскіравана. Кожны спэцыяліст ведае цану сабе й свайму майстэрству: “Навошта мне золата, калі ў мяне х*й, як долата?” Канкрэтна на мясцовасьці вырашалася апэратыўна, што ім рабіць, ці дзяўбсьці, ці шпакляваць. Залежала, відаць, ад стану аб’екту. У нястомным шчыраваньні быў і свой каштарыс ці натуральная аплата за натуру: “А за крупы, а за сала пізда лупы закасала”. Ці ў залежнасьці ад акупацыйнага рэжыму: “За пуп – руб, за касмарку – марку”. Цэны, як бачым, былі памяркоўныя. Не кусаліся.
Фантазіі хапала. Малы, я зноў-такі не мог уцяміць (дый цяпер не даходзіць), як гэта ўдавалася:
А па вуліцы мяцеліца мяцець, А дзед бабу за пяцеліцу вядзець.
Калі я быў блізка, пяялі захмялелыя застольнікі й такі варыянт для мяне: “А дзед бабу за патыліцу вядзець”. Усё роўна яшчэ болей нязручна. У пашане ў крывічоў было стараньне. Што такое каханьне да заіканьня?
Пан дастане Да пячонак пікай – Стане пані Радаснай заікай.
Гэта зусім ня тое, як цяпер іншы раз:
Ляжыць, як дошка, І лесам пахне, А ўсё чакае, Што нехта трахне...
А ў прыгаворцы “Няхай жывець, красуецца, пакуль на х*й ня ўссунецца!” – чулася й пагроза, і зайздрасьлівы ўспамін, старая маладой і гразілася, і сама ў маладыя гады вярталася. Гэта калі да дзяўчыны сваталіся багаты на грошы й з уруччам нападоймішча, яна слушна вырашыла: “Хлеб голам, грошы пераводам, а х*й у векаўшчыну”.
Самыя дасьціпныя, самыя іскрыстыя ў крывічоў былі й песьні й папеўкі якраз скаромныя ці, па-навуковаму, фалічныя:
А ў чыстым полі Пад ябурамі Часалі дзеўкі х*й тапарамі, Яны часалі ды прымяралі, Ой, каб жа ціці, не ўкараціці.
І дзяўчаты не баяліся мужчынскае працы, абы знасалодзіцца. Малы я ня мог зразумець, што за дрэва ябур. Пазьней дайшло, што гэта спэцыйна пачуты явар. Да сёньняшняга мне, як некурцу, так і няўцямна показка: “Ён так курыць, як пізда сена есь”. Адно дайшло: “Жыць будзеш, толькі не захочаш”. Хочацца, каб яшчэ доўга мог лячыцца па народнай крывіцкай мэдыцыне: “Жывот аб жывот пацерці, і ня будзіць балець да самай сьмерці”. Глыбокі ўзроставы сум у анэкдоце, які йдзе з даўніны. Дзед сядзіць на прызьбе. Певень гоніцца за курыцай. Дзед сыпнуў крылатаму заляцанку зярнятак. Певень спыніўся і пачаў дзяўбсьці, забыўшыся, што бег ябсьці. Дзед толькі й выгукнуў: “Гэта ж ня дай бог, каб я да такога дажыў...” У маладыя гады ўсё пачыналася, як бы вытворчасьць, у прыватнасьці, і як Гефэстава рамяство:
Даражэнькая мая, У нас кузенька свая: Срака дзьмець, а х*й куець, Пізда жару паддаець.
А як скаромяцца сэксам, пра гэта лепей могуць давесьці тэарэтыкі. А практыка, яна жывая, таму й няўлоўная, бо зьменлівая.
|